Het afgelopen half jaar is er in de tomatenteelt veel te doen geweest over het ToBRFV virus wat eind vorig jaar voor het de kop opstak in Nederland. Wij waren op dat moment eens niet de eersten, Duitsland en Israel gingen ons voor, maar ook niet de laatsten. Onder meer Italie, Spanje, Mexico en de VS hebben ook infecties gemeld. De impact van het vrius reikt tot aan Brussel waar het Plant Health Committee zich onlangs over de problematiek heeft gebogen. In eerste instantie leek het virus snel om zich heen te slaan met enkele bedrijven die hun teelt zelfs hebben geruimd. Alle deuren gingen vervolgens op slot en bezoekers mochten de teeltuimte niet meer betreden. Dit gold ook onze specialisten die zonder eigen gewaswaarnemingen ofwel telefonisch, ofwel op kantoor hun advies moesten gaan overbrengen. Logisch en gezien het belang volledig te respecteren. Maar het is natuurlijk niet bevordelijk voor de kwaliteit van de samenwerking tussen teler en adviseur die de laatste jaren steeds intensiever is geworden. (Biologische) gewasbescherming is complex en uitdagend en dan moet je eigenlijk naast de teler kunnen staan op de plek waar het gebeurt. Zo is er met bijna jaarlijkse regelmaat een nieuwe complicatie in een teelt als tomaat; Tuta, Nesi, Galmijt, TOCv, ToBRFv; een vervelend lijstje wat we kunnen missen als kiespijn. Gelukkig lijkt de directe schade niet dramatisch door te zetten. Er lijkt sprake te zijn van rasgevoeligheid, dus weerbaarheid kan een rol spelen en hygiene is het toverwoord. Een compleet zicht op de situatie in de praktijk ontbreekt echter nu er geen sprake is van een Q-status. Voorlopig moeten de antwoorden dus in de praktijk gevonden worden. Kunnen we hier nu spreken over een nieuw normaal? Nieuwe bedreigingen die telers voor steeds nieuwe uitdagingen stellen? Je zou het bijna gaan denken, never a dull moment! Dat klinkt wat laconiek, maar als het virus een bedrijf treft wat vervolgens moet ruimen, valt er wenig te lachen.